Στον Ιερό Ναό Αγίας Βαρβάρας και Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης των Ισαποστόλων Αργυρούπολης Κιλκίς, ιερούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο σήμερα Ε’ Κυριακή των Νηστειών, 21 Απριλίου 2024, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πολυανής και Κιλκισίου κ. Βαρθολομαίος.
Ενός οικισμού πλησίον της πόλεως του Κιλκίς, που φέρει το όνομα από την ξακουστή Αργυρούπολη του Πόντου, από την οποία προήλθαν οι πρώτοι κάτοικοί της. Από τα σπουδαιότερα και πιο γνωστά κτίσματα της Αργυρούπολης ήταν το περίφημο Φροντιστήριο της Αργυρούπολης.
Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος απευθυνόμενος στο πυκνό εκκλησίασμα, με αφορμή την ολοκλήρωση της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής με την Ε’ Κυριακή των Νηστειών, ενός ταξιδιού με ταξιδιώτες όλους τους πιστούς, τόνισε ότι σε μία εβδομάδα αν θέλει ο Θεός θα κληθούμε να γιορτάσουμε την είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα και στη συνέχεια θα Τον ακολουθήσουμε στην πορεία Του στο σταυρό και στην Ανάσταση.
“Γι’ αυτό ακούσαμε σήμερα στο ευαγγελικό ανάγνωσμα τον Χριστό να μιλάει στους μαθητές του για «τα μέλλοντα αυτώ συμβαίνειν». Είναι η τελευταία φορά που πορεύεται μαζί με τους Μαθητές του προς την Αγία Πόλη. Πηγαίνοντας λοιπόν,με τους μαθητές Του προς τα Ιεροσόλυμα, τους λέει ότι θα συλληφθεί και θα παραδοθεί στους αρχιερείς και αφού τον εμπαίξουν, θα τον μαστιγώσουν, θα τον ταπεινώσουν και στο τέλος θα τον καταδικάσουν σε θάνατο και την Τρίτη ημέρα θα αναστηθεί” είπε και συνέχισε:
“Τίποτα όμως από αυτά δεν κατάλαβαν οι μαθητές του. Άκουσαν για ανάσταση και ήρθαν στη σκέψη τους οι λαϊκές δοξασίες, που περίμεναν τον Μεσσία σαν επίγειο βασιλιά, τριγυρισμένο από το επιτελείο του, με όλη την γνωστή κοσμική εξουσία και δόξα. Έτσι, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, οι δυο γιοι του Ζεβεδαίου, ζητούν πρωτοκαθεδρίες από τον Κύριο. Η εσφαλμένη αυτή επιδίωξη της εγκόσμιας δόξας από τους μαθητές έδωσε την αφορμή στον Κύριο να τους εξηγήσει, ότι στη δική του βασιλεία, δεν έχουν θέση νοοτροπίες εξουσίας και κυριαρχίας. Το αντίθετο μάλιστα, όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας, λέει, να είναι υπηρέτης σας. Και όποιος θέλει να γίνει πρώτος, να γίνει δούλος όλων. Διότι η βασιλεία του Θεού, είναι βασιλεία διακονίας και όχι κυριαρχίας. Αυτή η παρέμβαση του Ιησού στη σύνδεση της εξουσίας με τη διακονία, φάνταζε παράλογη και αποτέλεσε σκάνδαλο. Η προβολή των όρων «δούλος» και «διάκονος» ήταν, ό,τι το απεχθέστερο υπήρχε για την εποχή εκείνη, θεωρήθηκε επικίνδυνη υπόθεση. Ένας Ραββί που διδάσκει κατ’ αυτό τον τρόπο δεν μπορεί, παρά να είναι ανατροπέας των κοινωνικών δομών και γι’ αυτό πρέπει να εξουδετερωθεί. Αυτό και έγινε με τη σύλληψη και την καταδίκη Του. Επρόκειτο για μια ριζική ανατροπή των καθιερωμένων. Πριν τον Χριστό το μεγαλείο μετριόταν με το πόσους κανείς εξουσιάζει. Μετά τον Χριστό, το μεγαλείο μετριέται με το πόσους κανείς διακονεί”.
Στη συνέχει του λόγου του είπε: “Μας λέει κάπου ο Χριστός «μάθετε απ’ εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινὸς τη καρδίᾳ» (Ματθ. 11,29). Και πραγματικά, όλη η επίγεια ζωή Του ήταν ένα παράδειγμα συνεχούς ταπείνωσης. Αυτή ζητούσε και από τους μαθητές του, και μέσω των μαθητών του, αυτό ζητά και από όλους εμάς που ανήκουμε στην Εκκλησία του, κληρικούς και λαϊκούς. Αυτό άλλωστε είναι και το κυρίαρχο μήνυμα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η ταπεινοφροσύνη. Η Εκκλησία δεν ασκεί εξουσία. Διακονεί το λαό και τον κόσμο σε όλα τα επίπεδα και σε όλες τις μορφές της ζωής. Οι όροι «διάκονος» και «διακονία» συνιστούν την ουσία όλης της Ιεραρχικής κλίμακας. Ιερουργώ σημαίνει διακονώ ταπεινά το λαό, τον καθαγιάζω και αν χρειαστεί θυσιάζομαι γι’ αυτόν.
Προς το τέλος αγαπητοί μου αυτού του ευλογημένου σταδίου, η Εκκλησία μάς προβάλλει το παράδειγμα μιας πόρνης, της οποίας οι αμαρτίες συγχωρέθηκαν, για να μας διαβεβαιώσει πως τον αναστημένο Χριστό μπορεί να τον συναντήσει κάθε άνθρωπος, αρκεί να το θελήσει. Η μνήμη της οσίας μητρός ημών Μαρίας της Αιγυπτίας, που τιμάται σήμερα, μας κάνει να εμβαθύνουμε στο μυστήριο της σωτηρίας μας. Κανένας δεν εκπίπτει από την αγάπη του Θεού, γιατί ο άνθρωπος ακόμα και μέσα στην αμαρτωλότητά του, δεν παύει να είναι παιδί του Θεού. Στο γλυκό πρόσωπο του Χριστού, ανακαλύπτουμε έναν Θεό αγάπης, ελέους και συγγνώμης.
Από τη στιγμή που ο άνθρωπος μεταθέτει τον έρωτά του από τα κτίσματα στον κτίστη αρχίζει η πορεία προς μετάνοια. Κανείς δεν πρέπει να αποθαρρύνεται και να σκέπτεται, πως γι’ αυτόν δεν υπάρχει ελπίδα. Το βράδυ της Αναστάσεως θα ακούσουμε από τον κατηχητικό λόγο του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου το «Μηδείς οδυρέσθω πταίσματα· συγγνώμη γαρ εκ του τάφου ανέτειλε». Ο Θεός βρίσκει τρόπους και δίνει ευκαιρίες σε κάθε άνθρωπο να Τον γνωρίσει και να ενωθεί μαζί Του. Η τρομακτική εμπειρία της κακής αλλοίωσης του ανθρώπου μπορεί, με τη Χάρη του Θεού, να γίνει αφετηρία για ένα ξεκίνημα μιας νέας ζωής”.
Περαίνοντας το λόγο του υπογράμμισε: “Η κόλαση τελικά ξέρετε, δεν είναι για τους αμαρτωλούς, αλλά για τους αμετανόητους. Για να ζήσουμε λοιπόν κατά Χριστόν τα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας αδελφοί μου, απαιτείται μετάνοια. Και τι σημαίνει μετάνοια; Σημαίνει αλλαγή του νου και του τρόπου ζωής μας. Και όπως θεόπνευστα μας λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς «Μετάνοια είναι να μισήσει κανείς την αμαρτία και να αγαπήσει την αρετή. Να απομακρυνθεί από το κακό και να εκτελεί το αγαθό».
“Τίποτα όμως από αυτά δεν κατάλαβαν οι μαθητές του. Άκουσαν για ανάσταση και ήρθαν στη σκέψη τους οι λαϊκές δοξασίες, που περίμεναν τον Μεσσία σαν επίγειο βασιλιά, τριγυρισμένο από το επιτελείο του, με όλη την γνωστή κοσμική εξουσία και δόξα. Έτσι, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, οι δυο γιοι του Ζεβεδαίου, ζητούν πρωτοκαθεδρίες από τον Κύριο. Η εσφαλμένη αυτή επιδίωξη της εγκόσμιας δόξας από τους μαθητές έδωσε την αφορμή στον Κύριο να τους εξηγήσει, ότι στη δική του βασιλεία, δεν έχουν θέση νοοτροπίες εξουσίας και κυριαρχίας. Το αντίθετο μάλιστα, όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας, λέει, να είναι υπηρέτης σας. Και όποιος θέλει να γίνει πρώτος, να γίνει δούλος όλων. Διότι η βασιλεία του Θεού, είναι βασιλεία διακονίας και όχι κυριαρχίας. Αυτή η παρέμβαση του Ιησού στη σύνδεση της εξουσίας με τη διακονία, φάνταζε παράλογη και αποτέλεσε σκάνδαλο. Η προβολή των όρων «δούλος» και «διάκονος» ήταν, ό,τι το απεχθέστερο υπήρχε για την εποχή εκείνη, θεωρήθηκε επικίνδυνη υπόθεση. Ένας Ραββί που διδάσκει κατ’ αυτό τον τρόπο δεν μπορεί, παρά να είναι ανατροπέας των κοινωνικών δομών και γι’ αυτό πρέπει να εξουδετερωθεί. Αυτό και έγινε με τη σύλληψη και την καταδίκη Του. Επρόκειτο για μια ριζική ανατροπή των καθιερωμένων. Πριν τον Χριστό το μεγαλείο μετριόταν με το πόσους κανείς εξουσιάζει. Μετά τον Χριστό, το μεγαλείο μετριέται με το πόσους κανείς διακονεί”.
Στη συνέχει του λόγου του είπε: “Μας λέει κάπου ο Χριστός «μάθετε απ’ εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινὸς τη καρδίᾳ» (Ματθ. 11,29). Και πραγματικά, όλη η επίγεια ζωή Του ήταν ένα παράδειγμα συνεχούς ταπείνωσης. Αυτή ζητούσε και από τους μαθητές του, και μέσω των μαθητών του, αυτό ζητά και από όλους εμάς που ανήκουμε στην Εκκλησία του, κληρικούς και λαϊκούς. Αυτό άλλωστε είναι και το κυρίαρχο μήνυμα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η ταπεινοφροσύνη. Η Εκκλησία δεν ασκεί εξουσία. Διακονεί το λαό και τον κόσμο σε όλα τα επίπεδα και σε όλες τις μορφές της ζωής. Οι όροι «διάκονος» και «διακονία» συνιστούν την ουσία όλης της Ιεραρχικής κλίμακας. Ιερουργώ σημαίνει διακονώ ταπεινά το λαό, τον καθαγιάζω και αν χρειαστεί θυσιάζομαι γι’ αυτόν.
Προς το τέλος αγαπητοί μου αυτού του ευλογημένου σταδίου, η Εκκλησία μάς προβάλλει το παράδειγμα μιας πόρνης, της οποίας οι αμαρτίες συγχωρέθηκαν, για να μας διαβεβαιώσει πως τον αναστημένο Χριστό μπορεί να τον συναντήσει κάθε άνθρωπος, αρκεί να το θελήσει. Η μνήμη της οσίας μητρός ημών Μαρίας της Αιγυπτίας, που τιμάται σήμερα, μας κάνει να εμβαθύνουμε στο μυστήριο της σωτηρίας μας. Κανένας δεν εκπίπτει από την αγάπη του Θεού, γιατί ο άνθρωπος ακόμα και μέσα στην αμαρτωλότητά του, δεν παύει να είναι παιδί του Θεού. Στο γλυκό πρόσωπο του Χριστού, ανακαλύπτουμε έναν Θεό αγάπης, ελέους και συγγνώμης.
Από τη στιγμή που ο άνθρωπος μεταθέτει τον έρωτά του από τα κτίσματα στον κτίστη αρχίζει η πορεία προς μετάνοια. Κανείς δεν πρέπει να αποθαρρύνεται και να σκέπτεται, πως γι’ αυτόν δεν υπάρχει ελπίδα. Το βράδυ της Αναστάσεως θα ακούσουμε από τον κατηχητικό λόγο του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου το «Μηδείς οδυρέσθω πταίσματα· συγγνώμη γαρ εκ του τάφου ανέτειλε». Ο Θεός βρίσκει τρόπους και δίνει ευκαιρίες σε κάθε άνθρωπο να Τον γνωρίσει και να ενωθεί μαζί Του. Η τρομακτική εμπειρία της κακής αλλοίωσης του ανθρώπου μπορεί, με τη Χάρη του Θεού, να γίνει αφετηρία για ένα ξεκίνημα μιας νέας ζωής”.
Περαίνοντας το λόγο του υπογράμμισε: “Η κόλαση τελικά ξέρετε, δεν είναι για τους αμαρτωλούς, αλλά για τους αμετανόητους. Για να ζήσουμε λοιπόν κατά Χριστόν τα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας αδελφοί μου, απαιτείται μετάνοια. Και τι σημαίνει μετάνοια; Σημαίνει αλλαγή του νου και του τρόπου ζωής μας. Και όπως θεόπνευστα μας λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς «Μετάνοια είναι να μισήσει κανείς την αμαρτία και να αγαπήσει την αρετή. Να απομακρυνθεί από το κακό και να εκτελεί το αγαθό».
Αμέσως μετά ο Πολιτιστικός Σύλλογος Αργυρούπολης παρέθεσε δεξίωση σε όλο το εκκλησίασμα, με τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου να υποδέχονται εγκάρδια τον Σεβασμιώτατο και τους Πατέρες που τον πλαισίωναν, έχοντας τη δυνατότητα καλύτερης γνωριμίας και ανταλλαγή απόψεων. Άλλωστε ο Σύλλογος απαρτίζεται από νέα παιδιά με πρόεδρο τον κ. Σοφοκλή Βασιλειάδη και διοργανώνει πλήθος πολιτιστικών εκδηλώσεων με αποκορύφωμα τα “Αργυρουπολίτικα” κάθε τέλος Αυγούστου.
