Με την ευλογία των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου και του Οσίου Γεωργίου του Καρσλίδη, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πολυανής και Κιλκισίου κ. Βαρθολομαίος, ιερούργησε την Κυριακή Θ’ Λουκά, 17 Νοεμβρίου τ.έ., στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Χωρυγίου Κιλκίς.
Τα Ιερά Λείψανα βρίσκονται θησαυρισμένα στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Λόφου Κιλκίς και μεταφέρθηκαν στον οικισμό του Χωρυγίου από την Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2024, προς πνευματική ενίσχυση, ευλογία και αγιασμό των πιστών, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους είναι απόγονοι Ποντίων Προσφύγων.
Στο κήρυγμά του ο σεπτός Ποιμενάρχης του Κιλκίς κ. Βαρθολομαίος, αναφερθείς στην ακουσθείσα Ευαγγελική Περικοπή, η οποία μιλά για το πάθος της πνεονεξίας, τόνισε χαρακτηριστικά:
“Με την παραβολή του άφρονος πλουσίου, ο Κύριος το προσεγγίζει και παράλληλα προσδιορίζει τις αιτίες και τα αποτελέσματά του. «Ανθρώπου τινός πλουσίου ευφόρησεν η χώρα» (Λουκ. ιβ΄, 16).
Άρα τα πράγματα τού πήγαν καλά. Αυτός ήταν ένας καλός λόγος για να στραφεί αυτός ο άνθρωπος δοξολογικά προς τον Θεό. Αυτός όμως άφησε στην άκρη τον Θεό και «διελογίζετο εν εαυτώ λέγων· τι ποιήσω, ότι ουκ έχω πού συνάξω τους καρπούς μου;» (Λουκ. ιβ΄, 17). Αγνοώντας τον Θεό και τον συνάνθρωπο στρέφεται προς τον εαυτό του. Ο κινητήριος μοχλός του γίνεται η οικονομική του σχέση με τα πράγματα. Σαρκοποιεί ακόμη και την ψυχή του λέγοντας «ψυχή, έχεις πολλά αγαθά κείμενα εις έτη πολλά· αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου» (Λουκ. ιβ΄, 19). Ο Θεός όμως του λύνει τις απορίες. Σ’ αυτόν που δε σκεφτόταν και δεν μιλούσε με τον Θεό, έρχεται και του μιλά ο ίδιος ο Θεός « άφρον, ταύτῃ τη νυκτὶ την ψυχήν σου απαιτούσιν απὸ σου· α δε ητοίμασας τίνι έσται;» (Λουκ. ιβ΄, 20)”.
Και συνέχισε ο Επίσκοπος: “Ο Θεὸς χαρακτηρίζει τον πλούσιο άφρονα, δηλαδή άμυαλο, γιατί μόνος του βυθίστηκε στο σκοτάδι του θανάτου από το άγχος και τη σύγχυση για τα πλούτη του. Η ατομική ευημερία και ο καταναλωτισμὸς δεν είναι ευτυχία. Και δεν είναι ευτυχία, διότι η ζωή είναι «σύνολο ενεργούμενων σχέσεων» και διαρκεί όσο κρατά αυτή η σχέση κοινωνίας-επικοινωνίας με το περιβάλλον που εντασσόμαστε. Η διακοπὴ αυτής της επικοινωνίας είναι θάνατος.
Όπως κάθε εποχή, έτσι και σήμερα, ο κόσμος περνάει κρίση. Η αιτία της κρίσης είναι, ότι οι άνθρωποι πίστεψαν πως για να ζήσουν φτάνει να έχουν αφθονία υλικών αγαθών. Ο Ιησούς με την σημερινή παραβολή μας τονίζει, πως αυτό δεν αρκεί. Μας παροτρύνει να προσδιορίσουμε εκ νέου τις προτεραιότητές μας και να στρέψουμε και πάλι στο βλέμμα μας στον ουρανό. Πλούσιος για τον Θεό είναι αυτός που έγινε κατοικητήριο της χάριτος του Θεού. Ο «εις Θεόν πλουτών»( Λουκ. ιβ΄, 21) σε κάθε έργο του ξεκινά με την επίκληση του Θεού, αφού βεβαιωθεί, ότι αυτό είναι το θείο θέλημα.
Σέβεται την κτίση σαν δώρο του Θεού και για χαρακτηριστικό του έχει την ταπείνωση και την ανιδιοτέλεια. Αγαπά τους ανθρώπους και πάσχει με τους πάσχοντες”.
Πρόσθεσε ότι ο άφρων πλούσιος δε θέλησε να μιμηθεί τον Ιώβ και τον Αβραάμ. Κράτησε όλο τον πλούτο που του χάρισε ο Θεός, για τον εαυτό του και λησμόνησε τον Δωροδότη, με αποτέλεσμα να χάσει την ψυχή του. Αν η σκέψη και το βλέμμα μας είναι στραμμένα στον ουρανό, ποτέ δεν θα οδηγηθούμε στην πλεονεξία και την φιλαργυρία «η οποία είναι ειδωλολατρεία», κατά τον απόστολο Παύλο. Και ας μη ξεχνάμε, πως ασφαλής και σώφρων είναι ο άνθρωπος ο οποίος, χωρίς να παραμελεί τις βιοτικές του ανάγκες, βλέπει τον Θεό σαν πηγή ζωής και δωρητή των αγαθών.
Και κατέληξε ο Σεβασμιώτατος: “Αγαπητοί μου, μεγάλη συμφορά η έλλειψη φρόνησης. Ο Θεός μάς έδωσε τον νου να είναι προσανατολισμένος πάντοτε σε ό,τι είναι αληθινό και συμφέρον, γιατί μας αγαπά. Στο τέταρτο βιβλίο των Μακκαβαίων λέει «Της δε σοφίας ιδέαι καθεστήκασι τέσσαρες, φρόνησις και δικαιοσύνη και ανδρεία και σωφροσύνη» (4 ο Μακκ.α΄, 18). Αυτές είναι οι τέσσερις κεφαλαιώδεις αρετές που υπάρχουν στον άνθρωπο. Η φρόνηση αντιστοιχεί στο μυαλό, η σωφροσύνη αντιστοιχεί στο συναίσθημα, η ανδρεία αντιστοιχεί στη βούληση και η δικαιοσύνη αντιστοιχεί στη διάκριση. Ας τις διαφυλάξουμε λοιπόν με σύνεση, για να μη μοιάσουμε στον άφρονα της παραβολής, Γένοιτο!”.
Άρα τα πράγματα τού πήγαν καλά. Αυτός ήταν ένας καλός λόγος για να στραφεί αυτός ο άνθρωπος δοξολογικά προς τον Θεό. Αυτός όμως άφησε στην άκρη τον Θεό και «διελογίζετο εν εαυτώ λέγων· τι ποιήσω, ότι ουκ έχω πού συνάξω τους καρπούς μου;» (Λουκ. ιβ΄, 17). Αγνοώντας τον Θεό και τον συνάνθρωπο στρέφεται προς τον εαυτό του. Ο κινητήριος μοχλός του γίνεται η οικονομική του σχέση με τα πράγματα. Σαρκοποιεί ακόμη και την ψυχή του λέγοντας «ψυχή, έχεις πολλά αγαθά κείμενα εις έτη πολλά· αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου» (Λουκ. ιβ΄, 19). Ο Θεός όμως του λύνει τις απορίες. Σ’ αυτόν που δε σκεφτόταν και δεν μιλούσε με τον Θεό, έρχεται και του μιλά ο ίδιος ο Θεός « άφρον, ταύτῃ τη νυκτὶ την ψυχήν σου απαιτούσιν απὸ σου· α δε ητοίμασας τίνι έσται;» (Λουκ. ιβ΄, 20)”.
Και συνέχισε ο Επίσκοπος: “Ο Θεὸς χαρακτηρίζει τον πλούσιο άφρονα, δηλαδή άμυαλο, γιατί μόνος του βυθίστηκε στο σκοτάδι του θανάτου από το άγχος και τη σύγχυση για τα πλούτη του. Η ατομική ευημερία και ο καταναλωτισμὸς δεν είναι ευτυχία. Και δεν είναι ευτυχία, διότι η ζωή είναι «σύνολο ενεργούμενων σχέσεων» και διαρκεί όσο κρατά αυτή η σχέση κοινωνίας-επικοινωνίας με το περιβάλλον που εντασσόμαστε. Η διακοπὴ αυτής της επικοινωνίας είναι θάνατος.
Όπως κάθε εποχή, έτσι και σήμερα, ο κόσμος περνάει κρίση. Η αιτία της κρίσης είναι, ότι οι άνθρωποι πίστεψαν πως για να ζήσουν φτάνει να έχουν αφθονία υλικών αγαθών. Ο Ιησούς με την σημερινή παραβολή μας τονίζει, πως αυτό δεν αρκεί. Μας παροτρύνει να προσδιορίσουμε εκ νέου τις προτεραιότητές μας και να στρέψουμε και πάλι στο βλέμμα μας στον ουρανό. Πλούσιος για τον Θεό είναι αυτός που έγινε κατοικητήριο της χάριτος του Θεού. Ο «εις Θεόν πλουτών»( Λουκ. ιβ΄, 21) σε κάθε έργο του ξεκινά με την επίκληση του Θεού, αφού βεβαιωθεί, ότι αυτό είναι το θείο θέλημα.
Σέβεται την κτίση σαν δώρο του Θεού και για χαρακτηριστικό του έχει την ταπείνωση και την ανιδιοτέλεια. Αγαπά τους ανθρώπους και πάσχει με τους πάσχοντες”.
Πρόσθεσε ότι ο άφρων πλούσιος δε θέλησε να μιμηθεί τον Ιώβ και τον Αβραάμ. Κράτησε όλο τον πλούτο που του χάρισε ο Θεός, για τον εαυτό του και λησμόνησε τον Δωροδότη, με αποτέλεσμα να χάσει την ψυχή του. Αν η σκέψη και το βλέμμα μας είναι στραμμένα στον ουρανό, ποτέ δεν θα οδηγηθούμε στην πλεονεξία και την φιλαργυρία «η οποία είναι ειδωλολατρεία», κατά τον απόστολο Παύλο. Και ας μη ξεχνάμε, πως ασφαλής και σώφρων είναι ο άνθρωπος ο οποίος, χωρίς να παραμελεί τις βιοτικές του ανάγκες, βλέπει τον Θεό σαν πηγή ζωής και δωρητή των αγαθών.
Και κατέληξε ο Σεβασμιώτατος: “Αγαπητοί μου, μεγάλη συμφορά η έλλειψη φρόνησης. Ο Θεός μάς έδωσε τον νου να είναι προσανατολισμένος πάντοτε σε ό,τι είναι αληθινό και συμφέρον, γιατί μας αγαπά. Στο τέταρτο βιβλίο των Μακκαβαίων λέει «Της δε σοφίας ιδέαι καθεστήκασι τέσσαρες, φρόνησις και δικαιοσύνη και ανδρεία και σωφροσύνη» (4 ο Μακκ.α΄, 18). Αυτές είναι οι τέσσερις κεφαλαιώδεις αρετές που υπάρχουν στον άνθρωπο. Η φρόνηση αντιστοιχεί στο μυαλό, η σωφροσύνη αντιστοιχεί στο συναίσθημα, η ανδρεία αντιστοιχεί στη βούληση και η δικαιοσύνη αντιστοιχεί στη διάκριση. Ας τις διαφυλάξουμε λοιπόν με σύνεση, για να μη μοιάσουμε στον άφρονα της παραβολής, Γένοιτο!”.
Προ της απολύσεως χειροθέτησε εις Πρωτοπρεσβύτερον τον Εφημέριο της Ενορίας π. Μελέτιο Κώνστα που εκδαπανάται εργαζόμενος αόκνως στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Χωρυγίου, αναφωνόντας μαζί με το εκκλησίασμα την ευχή/ιαχή “Άξιος!”.