Στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Κιλκίς ιερούργησε σήμερα, Σάββατο Β’ Νηστειών, 15 Μαρτίου 2025, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πολυανής και Κιλκισίου κ. Βαρθολομαίος, πλαισιούμενος από Ιερείς και Ιεροδιακόνους.
Στις ευλογημένες στιγμές της Ευχαριστιακής Σύναξης προστέθηκε και η εις Πρεσβύτερον χειροτονία του Διακόνου π. Μεθοδίου Γεωργιάδη, ο οποίος υπηρετούσε στον προαναφερόμενο Ναό.
Προς τούτο συμμετείχε στα Ιερά Μυστήρια ο πνευματικός του πατέρας Παν. Αρχιμ. π. Νέστορας Σαραντίδης, Ιερείς από την τοπική Εκκλησία και από όμορες Ιερές Μητροπόλεις ενώ παρέστη συμπροσευχόμενος ο Ηγούμενος της Ι.Μ. Αγίου Γεωργίου Λόφου Κιλκίς. Ο Λαός του Θεού προσήλθε προσευχόμενος στις ιερές και φοβερές στιγμές του Μυστηρίου της Ιερωσύνης.
Στην προσφώνησή του ο π. Μεθόδιος μίλησε για την υψηλή ευθύνη που καλείται να αναλάβει, εκφράζοντας τις θερμές ευχαριστίες και την ευγνωμοσύνη του προς όλους όσοι συνετέλεσαν στην κατά Θεώ προκοπή του.
Στην αντιφώνησή του, απευθυνόμενος στον Διάκονο προ της χειροτονίας του ο Σεβασμιώτατος τόνισε ανάμεσά στα άλλα και τα εξής:
«Αγαπητό μου παιδί, σήμερα συναχθήκαμε στον Ιερό Ναό της Παναγίας μας, στον Ναό που υπηρέτησες ως Διάκονος, όπου με τη χάρη και την ευλογία του Αγίου Θεού θα χειροτονηθείς εντός ολίγου Πρεσβύτερος.
Η Ευχαριστιακή μας Σύναξη άλλα και η παράκληση προς το Άγιο Πνεύμα να σκηνώσει και να σε καταξιώσει ως Πρεσβύτερο της Εκκλησίας του Κυρίου μας, μας δίδει την μεγάλη ευλογία να κοινωνούμε με τον Θεό και με τα πρόσωπα όλων, έτσι ώστε κοιτάζοντας στα βάθη της ψυχής μας, να αναδύεται η παρουσία του Παναγίου Πνεύματος.
Το Πανάγιο Πνεύμα, το οποίο κινεί τα νήματα στη ζωή της Εκκλησίας και ενεργοποιεί όλα τα Μυστήρια της, θέλει τον άνθρωπο σε μια διαρκή διαδικασία μετουσιώσεως και αναγεννήσεως.
Σήμερα, αγαπητό μου παιδί, πραγματώνεται ένα παιδικό σου όνειρο. Να βρεθείς ενώπιων της Αγίας Τραπέζης και να κρατήσεις στα χέρια σου τον Αμνό του Θεού. Έτσι ώστε να προσφέρεις την αναίμακτη θυσία στον λαό και να γίνεις μέτοχος της Ιερωσύνης, όπως και οι υπόλοιποι Κληρικοί που κυκλώνουν το Θυσιαστήριο, ως Πρεσβύτερος και Λειτουργός αυτής.
Όμως δεν πραγματώνεται μόνο ένα παιδικό σου όνειρο. Σαρκώνεται ακόμη και μια ένθεη επιθυμία σου να διακονήσεις τον Λαό του Θεού. Τούτο δήλωσες προ ολίγου με τον λόγο σου άλλα και παρατήρησα καθόλη τη διάρκεια της διακονικής σου πορείας. Έχεις ζήλο για την διακονία του Λαού και τον δαπανάς και με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος οδηγούνται τα βήματα σου και η ιερατική σου συνείδηση».
Του υπόμνησε τρία σημεία για να κρατήσει στη διάρκεια της ιερατικής του πορείας και έως της τελευτής του, ώστε να είναι ολοκληρωμένη και πεπληρωμένη η χαρά του Κυρίου στην καρδιά του.
«Πρώτα να φροντίζεις την ψυχή σου και να λειτουργείς ως κυματοθραύστης στα προβλήματα και στους πειρασμούς που υπάρχουν στην καθημερινότητά μας. Ένας πνευματικός αγώνας που πρέπει να κάνεις, όπως όλοι μας, ώστε να ζήσουμε την πνευματική ζωή της Εκκλησίας. Να εξομολογείσαι και να αναγεννάσαι πνευματικά μέσα στο λουτρό της μετάνοιας.
Να μνημονεύεις πάντα το όνομα του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, του Συμπολιούχου της Θεσσαλονίκης, από όπου και κατάγεσαι. Να μελετήσεις το πλούσιο συγγραφικό του έργο και μέσα στην μνημόνευση και επίκληση του ονόματος του να λαμβάνεις την χάρη του.
Το δεύτερο είναι να έχεις ιερατική ευσυνειδησία και να προσέχεις ώστε να μην σκανδαλίσεις τον κόσμο με κάποια συμπεριφορά σου. Ερεύνησε τις ανάγκες του ποιμνίου που θα σου εμπιστευτεί η Εκκλησία και να το διακονήσεις εν Αγίω Πνεύματι.
Το τρίτο είναι να μελετάς και να προσεύχεσαι συνεχώς, ώς μια διπλή διακονία. Αφενός της ψυχής σου, για την προσωπική σου εμπειρία, και αφετέρου των ψυχών που σου εμπιστεύεται η Εκκλησία».
Τέλος ο Σεβασμιώτατος τον επαίνεσε για την στάση και την όλη συμπεριφορά του ως Διάκονος, για τη συνέπεια του, τον προέτρεψε να επαυξήσει τα χαρίσματά του και τον κάλεσε στη χαρά του Κυρίου, αναφωνώντας την ευχή “Άξιος”!
Η ομιλία του νεοχειροτονούμενου:
Σεβασμιώτατε Πάτερ κ Δέσποτα
Σεβαστοί Πατέρες κ αγαπητοί αδελφοί
Μεγάλο μυστήριο η γέννηση. Κι ακόμη μεγαλύτερο η κατά πνεύμα γέννηση. Στην Εκκλησία μας υπάρχουν πολλών ειδών γεννήσεις. Ο πνευματικός πατέρας κυοφορεί και γεννά συνεχώς τα παιδιά του. Η μοναχική κουρά είναι μια γέννηση. Και η ιερωσύνη το ίδιο. Σε κάθε χειροτονία, η Εκκλησία γεννά έναν νέο λειτουργό που αποτελεί ταυτόχρονα έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα της αποστολικής διαδοχής και του εμπιστεύεται αυτό το φρικτό διακόνημα της ιερουργίας, που όμοιό του δεν υπάρχει σε όλη τη γη.!
Με βαθειά επίγνωση, για το ύψος της τιμής και το μέγεθος της ευθύνης, προσέρχομαι σήμερα για να λάβω το δεύτερο βαθμό της ιερωσύνης, απεσταλμένος της Εκκλησίας, προς λαόν ευσεβή. Γνωρίζω ότι η οδός προς την ιερωσύνη οδηγεί στο Γολγοθά και ότι η ιερατική διακονία θα είναι κατ’ εξοχήν «Σταυρώσιμος». Το δέ επιτραχήλιον, το οποίον θα τεθεί μετ’ ολίγον επ’ εμού, αν και υφασμάτινον, εν τούτοις συμβολίζει την ευθύνην της σωτηρίας των ψυχών, των οποίων θα μου αναθέσει η Εκκλησία και θα καταστεί δι’ εμέ αιτία πολλών δοκιμασιών.
Γνωρίζω επίσης ότι κατά τους χρόνους που διερχόμεθα όπου η αμαρτία έχει πλεονάσει και «οἰ ἀρχές καὶ οὶ ἐξουσίες τοῦ σκότους τοῦ αἰώνος τοῦτου» επιβάλλουν όσο ποτέ άλλοτε την κακία και την πονηρία στους ανθρώπους. Σε χρόνους όπου η ύλη και το χρήμα έχουν κυριεύσει τον άνθρωπο και τον έχουν απομακρύνει απ’ τα πολύτιμα πνευματικά αγαθά, σε ημέρες κρίσεως της θρησκευτικής πίστεως και ανατροπής των αξιών, ο ιερεύς είναι ομολογητής και μάρτυς.
Σ’ αυτούς όμως τους χρόνους αξιώνομαι σήμερα, να συμετάσχω στην μαρτυρική ιερωσύνη της εκκλησίας του Χριστού. Όχι για να διακονηθώ αλλά για να διακονίσω. Όχι για να δοξασθώ αλλά για να δοξάσω. Γίνομαι ιερεύς όχι για να διαπρέψω, αλλά για να διακονίσω τις ψυχές τις οποίες μου εμπιστεύεται από σήμερα η εκκλησία η οποίες είναι «Σώμα Χριστοῦ» και να σηκώσω τον Σταυρό μου για να ξεκινήσω την πορεία μου προς το Γολγοθά. Σταυρός ο οποίος θα είναι για μ’ ένα καύχημα. Γνωρίζω επίσης, ότι ο λαός του Θεού, θα ζητήσει από τον ιερέα την γνησιότητα της ορθοδόξου πίστεως και της ζωντανής μαρτυρίας της αγάπης του Χριστού.
Ο ιερεύς πρέπει να είναι μιμητής του λόγου του Αποστόλου Παύλου «τοῖς πάσι γέγονα τὰ πάντα, ἴνα πάντας τινάς σῶσω». Θέλω να γνωρίζετε αγαπητοί μου, ότι ως ιερεύς έρχομαι ουχί «ἴνα θύσω και ἀπολέσω» αλλά για να αφοσιωθώ εις έργον διακονίας, αφού εις την Εκκλησίαν «ος εάν θέλει ἔν ὑμίν μέγας γενέσθαι, ἔσται πάντων διάκονος», θα διαφυλάξω την ορθόδοξον πίστη. Όχι μόνο προσευχόμενος αλλά και αγωνιζόμενος. Κάτω από την σκέπη του Πανάγαθου Θεού και Πατρός, και του Υιού, και του Αγίου και Τελεταρχικού Πνεύματος.
Σήμερον αγαπητοί μου «Πεντηκοστήν ἐορτάζομεν καὶ Πνεύματος ἐπιδημίαν». Και όχι μονο σήμερα, αλλά και κάθε φορά που η Αγία μας Εκκλησία δια χειρών του Επισκόπου τελεί το μυστήριο της ιερωσύνης και χρίει λειτουργούς των του Χριστού αγίων και αχράντων μυστηρίων εις έργον διακονίας εις την Εκκλησία και τον κόσμο. Σήμερον αγαπητοί μου είναι η προσωπική μου Πεντηκοστή, η οποία όμως δεν είναι ιδιωτική μου υπόθεση αλλά γεγονός όλης της Εκκλησίας. Και τούτο, διότι οι ιερείς δεν χειροτονούνται για να εξυπηρετήσουν προσωπικά τους καθήκοντα, αλλά για να δοθούν εις την Εκκλησίαν για την οποία ο Χριστός «καὶ ἑαυτόν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς ἵνα αὐτὴν ἁγιάσῃ… μὴ ἔχουσαν σπίλον ἢ ῤυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων ἀλλ’ ἵνα ᾗ ἁγία καὶ ἄμωμος».
Ευχαριστώ τον Πανάγαθο και Ελεήμονα Θεό που με εξέλεξε και με τοποθετεί σ’ αυτή τη θέση. Η εκλογή είναι του Θεού. «Οὐχ ὐμεῖς με ἐξελέξασθε, ἀλλ’ ἐγὼ ἐξελεξάμην ὐμᾶς, καὶ ἔθηκα ὐμᾶς, ἴνα ὐμεῖς ὐπάγεται καὶ καρπόν φέρητε καὶ ὀ καρπός ὐμῶν μένει». Η ιερωσύνη κατά τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο «τελείται μὲν ἐπὶ τὴς γῆς, τάξιν δὲ ἔχει ἐπουρανίων ταγμάτων». Δια τούτο οι ιερείς πρέπει να είναι πάντοτε αγνοί, έχοντες καθαρά την καρδία, να βλέπουν το Χριστό, το σώμα του και το αίμα του.
Βλέποντας το μεγαλείο της ιερωσύνης έρχονται στο νού μου τα λόγια της Θείας Λειτουργίας «Οὐδείς ἄξιος τῶν συνδεδεμένων ταῖς σαρκικές ἐπιθυμίαις καὶ ἡδοναῖς προσέρχεσθαι ἢ προσεγγίζειν ἢ λειτουργεῖν σοι, Βασιλεῦ τῆς δόξης». Μ’ αυτά τα λόγια τονίζετε η αναξιότητα των ανθρώπων εκείνων οι οποίοι είναι προσκολλημένοι στα γήϊνα στα υλικά και φθαρτά «ὤν πρώτος εἰμὶ ἐγὼ» να γίνονται λειτουργοί του υψίστου. Παρά ταύτα «ἀμαρτωλός ὤν», «Πρὸ τῶν θυρῶν τοῦ ναοῦ σοὺ παρέστηκα, καὶ τῶν δεινῶν λογισμῶν οὐκ ἀφίσταμαι».
Επιτρέψτε μου, πατέρα μου Σεβασμιώτατε, να εκφράσω ταπεινές ευχαριστίες για όλες τις ευεργεσίες που παρείχατε σε μένα όλον αυτόν τον καιρό που βρίσκομαι κάτω από την ομπρέλα της στοργικής διαποίμανσής σας, όπως και για την κατανόηση και ανοχή που δείξατε σε αυτό τον ένα χρόνο συλλειτουργίας μας.
Ευχαριστώ τον πνευματικό μου πατέρα και γέροντα Αρχιμανδρίτη Νέστορα Σαραντίδη για την αγάπη που με δείχνει όλα αυτά τα χρόνια στην πνευματική μου ζωή. Επίσης τον ηγούμενο της μονή μου αρχιμανδρίτη Αρσένιο Ιωάννου. Επίσης σε όλους του κληρικούς της μητροπόλεως μας αρχομένου από του πρωτοσυγγέλου μέχρι και του τελευταίου διακόνου. Τους ιερείς που λειτούργησαν σήμερα και με τίμησαν με την παρουσία τους. Θέλω να ευχαριστήσω τον αρχιδιάκονο της μητροπόλεως μας πατέρα Φιλόθεο Τσαμπαζάκη για την φιλάδεφη συμπορεία μας. Τους πατέρες του ναού τον πατέρα Νικόλαο και τον πατέρα Χριστόφορο για την ανοχή,την υπομονή και την αγάπη τους. Ευχαριστώ τον κατασάρκα πατέρα μου Βλάσιο που στάθηκε δίπλα μου ιδίως μετά την αιφνίδια κοίμηση της μητέρας μου προ δυο ετών.
Προσεύχομαι για αυτή να με προστατεύει από τον ουρανό. Επίσης όλους του συγγενείς , φίλους, γνωστούς και τους ενορίτες της Αγίας Τριάδος Θεσσαλονίκης και του Αγίου Παντελεήμονος Πανοράματος που με γνωρίζουν από την παιδική μου ηλικία.
Ευχηθείτε, παρακαλώ, Σεβασμιώτατε, σεβαστοί πατέρες και αγαπητοί αδελφοί, ο Θεός να γίνει ίλεως για να με αξιώσει να διαφυλάξω ακηλίδωτη την ιερωσύνη, ομολογώντας με παρρησία το πανάγιο όνομά του, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.