Λαμπρώς εορτάστηκε και στην ακριτική Ιερά Μητρόπολη Πολυανής και Κιλκισίου η μνήμη των Αγίων 318 Θεοφόρων Πατέρων της Α’ Οικουμενικής Συνόδου, την Κυριακή 16 Ιουνίου τ.έ.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πολυανής και Κιλκισίου κ. Βαρθολομαίος, ακολουθούμενος από τους Διακόνους του, μετέβη στην Ενορία του Αγίου Παντελεήμονος Γαλλικού, όπου και προέστη της Θείας Λειτουργίας, κηρύττοντας τον θείο λόγο στον κατάμεστο από κόσμο περικαλλή Ιερό Ναό.
Στο κήρυγμά του, ο Σεβασμιώτατος αναλύοντας την Ευαγγελική Περικοπή, τόνισε ότι αποτελεί ένα τμήμα της Αρχιερατικής λεγόμενης προσευχής του Κυρίου, η οποία έγινε την Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ μετά το Μυστικό Δείπνο, στο υπερώο της Ιερουσαλήμ.
“Τα λόγια της προσευχής είναι συγκλονιστικά! «Πάτερ, ήλθε η ώρα να θυσιασθώ για τη σωτηρία του κόσμου. Δέξου τη θυσία μου αυτή και δόξασε τον Υιό σου, για να Σε δοξάσει και ο Υιός σου, για να λυτρώσει όσους πίστεψαν σ’ Αυτόν και να τους προσφέρει την αιώνια ζωή. Και αυτή είναι η αιώνια ζωή, το να γνωρίσουν οι άνθρωποι Εσένα τον μόνο αληθινό Θεό και Εμένα που με έστειλες στον κόσμο. Εγώ Σε δόξασα πάνω στη γη.
Και με τη θυσία που θα προσφέρω σε λίγο πάνω στο σταυρό, ολοκλήρωσα τελείως το έργο που μου έδωσες να επιτελέσω. Και τώρα που θα φύγω από τον κόσμο αυτό, δόξασέ με και ως άνθρωπο εσύ, Πάτερ, με την δόξα την οποία είχα κοντά σου πριν να δημιουργηθεί ο κόσμος». Ακούγοντας με προσοχή την υπερφυή αυτή προσευχή, βλέπουμε πως ο Κύριος επαναλαμβάνει πολλές φορές τη λέξη «δόξα» και εύλογα προβληματίζεται κανείς, σε ποια «δόξα» αναφέρεται; Η μεγαλύτερη δόξα του Κυρίου, δεν πραγματοποιήθηκε σε στιγμές θριάμβου, αλλά σε στιγμές τραγικές για τη ζωή Του, σε στιγμές αγωνίας, όπου φάνηκε το μεγαλείο της αγάπης Του για μάς. Θρόνος της μεγάλης Του δόξας έγινε ο Σταυρός πάνω στο Γολγοθά. Σε μια τέτοια δόξα θυσίας καλεί και όλους εμάς.
Δυστυχώς όμως εμείς αναζητούμε την καταξίωσή μας με λάθος τρόπο. Την ψάχνουμε σε εφήμερες καταστάσεις, όπως στη ματαιότητα, στην εξουσία και στην κοσμική καταξίωση. Λησμονούμε πως η αληθινή δόξα βρίσκεται στο δρόμο της θυσίας και της προσφοράς.
Στην συνέχεια ο Κύριος προσεύχεται για τους μαθητές του και για όλους του πιστούς λέγοντας «πάτερ άγιε, τήρησον αυτοὺς εν τω ονόματί σου ω δέδωκάς μοι, ίνα ώσιν εν καθὼς ημείς» (Ιωάν. ιζ΄, 11). Κατά τη συγκλονιστική αυτή ώρα πριν τη σταύρωση, αυτή είναι η μεγαλύτερή Του αγωνία, η ενότητα. Να μείνουμε όλοι ενωμένοι μαζί του και μεταξύ μας μέσα στην Αγία Του Εκκλησία. Διότι γνώριζε ότι οι αιρετικοί ως λύκοι θα ορμήσουν να κατασπαράξουν το σώμα της.
Αδελφοί μου, τα λόγια αυτής της προσευχής διατράνωσαν οι θεοφόροι Πατέρες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, την μνήμη των οποίων τιμούμε σήμερα. Η ιστορία της Εκκλησίας, από τα πρώτα της βήματα συνταράσσεται από αιρέσεις και πλάνες, από διαιρέσεις και σχίσματα. Δυστυχώς η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται και στις μέρες μας. Η ιστορία των κοινωνιών και των εθνών, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ιστορία διχογνωμιών και πολέμων. Η σύγχρονη ζωή μέσα στις οικογένειες και στις ποικίλες κοινότητες, λόγω της έλλειψης ενότητας, δυσχεραίνει την ομαλή συμβίωση και συνεργασία των μελών. Η Θεία Λειτουργία όμως έρχεται να μας θυμίσει τον προορισμό μας με το διακονικό κέλευσμα «Την ενότητα της πίστεως και την κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος αιτησάμενοι, εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Και τούτο γιατί μόνο η κοινωνία με τον Τριαδικό Θεό, εξασφαλίζει την γνησιότητα της ανθρώπινης ενότητας.
Η Εκκλησία αγαπητοί μου παραμένει το προπύργιο της Ορθοδοξίας και ο θεματοφύλακας της αμώμητης πίστης μας. Το πιστοποιεί και ο ιερός Χρυσόστομος όταν μιλώντας για την Εκκλησία, λέγει «το γαρ της Εκκλησίας όνομα, ου χωρισμού, αλλ’ ενώσεως και συμφωνίας εστίν όνομα». Αυτή λοιπόν την παρακαταθήκη της αψεγάδιαστης πίστης και της ενότητας «εν Αγίω Πνεύματι» μας παρέδωσαν οι Πατέρες των Οικουμενικών Συνόδων, για να την διαφυλάξουμε και εμείς ως κόρην οφθαλμού και να την παραδώσουμε στις επερχόμενες γενιές”.
Και με τη θυσία που θα προσφέρω σε λίγο πάνω στο σταυρό, ολοκλήρωσα τελείως το έργο που μου έδωσες να επιτελέσω. Και τώρα που θα φύγω από τον κόσμο αυτό, δόξασέ με και ως άνθρωπο εσύ, Πάτερ, με την δόξα την οποία είχα κοντά σου πριν να δημιουργηθεί ο κόσμος». Ακούγοντας με προσοχή την υπερφυή αυτή προσευχή, βλέπουμε πως ο Κύριος επαναλαμβάνει πολλές φορές τη λέξη «δόξα» και εύλογα προβληματίζεται κανείς, σε ποια «δόξα» αναφέρεται; Η μεγαλύτερη δόξα του Κυρίου, δεν πραγματοποιήθηκε σε στιγμές θριάμβου, αλλά σε στιγμές τραγικές για τη ζωή Του, σε στιγμές αγωνίας, όπου φάνηκε το μεγαλείο της αγάπης Του για μάς. Θρόνος της μεγάλης Του δόξας έγινε ο Σταυρός πάνω στο Γολγοθά. Σε μια τέτοια δόξα θυσίας καλεί και όλους εμάς.
Δυστυχώς όμως εμείς αναζητούμε την καταξίωσή μας με λάθος τρόπο. Την ψάχνουμε σε εφήμερες καταστάσεις, όπως στη ματαιότητα, στην εξουσία και στην κοσμική καταξίωση. Λησμονούμε πως η αληθινή δόξα βρίσκεται στο δρόμο της θυσίας και της προσφοράς.
Στην συνέχεια ο Κύριος προσεύχεται για τους μαθητές του και για όλους του πιστούς λέγοντας «πάτερ άγιε, τήρησον αυτοὺς εν τω ονόματί σου ω δέδωκάς μοι, ίνα ώσιν εν καθὼς ημείς» (Ιωάν. ιζ΄, 11). Κατά τη συγκλονιστική αυτή ώρα πριν τη σταύρωση, αυτή είναι η μεγαλύτερή Του αγωνία, η ενότητα. Να μείνουμε όλοι ενωμένοι μαζί του και μεταξύ μας μέσα στην Αγία Του Εκκλησία. Διότι γνώριζε ότι οι αιρετικοί ως λύκοι θα ορμήσουν να κατασπαράξουν το σώμα της.
Αδελφοί μου, τα λόγια αυτής της προσευχής διατράνωσαν οι θεοφόροι Πατέρες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, την μνήμη των οποίων τιμούμε σήμερα. Η ιστορία της Εκκλησίας, από τα πρώτα της βήματα συνταράσσεται από αιρέσεις και πλάνες, από διαιρέσεις και σχίσματα. Δυστυχώς η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται και στις μέρες μας. Η ιστορία των κοινωνιών και των εθνών, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ιστορία διχογνωμιών και πολέμων. Η σύγχρονη ζωή μέσα στις οικογένειες και στις ποικίλες κοινότητες, λόγω της έλλειψης ενότητας, δυσχεραίνει την ομαλή συμβίωση και συνεργασία των μελών. Η Θεία Λειτουργία όμως έρχεται να μας θυμίσει τον προορισμό μας με το διακονικό κέλευσμα «Την ενότητα της πίστεως και την κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος αιτησάμενοι, εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Και τούτο γιατί μόνο η κοινωνία με τον Τριαδικό Θεό, εξασφαλίζει την γνησιότητα της ανθρώπινης ενότητας.
Η Εκκλησία αγαπητοί μου παραμένει το προπύργιο της Ορθοδοξίας και ο θεματοφύλακας της αμώμητης πίστης μας. Το πιστοποιεί και ο ιερός Χρυσόστομος όταν μιλώντας για την Εκκλησία, λέγει «το γαρ της Εκκλησίας όνομα, ου χωρισμού, αλλ’ ενώσεως και συμφωνίας εστίν όνομα». Αυτή λοιπόν την παρακαταθήκη της αψεγάδιαστης πίστης και της ενότητας «εν Αγίω Πνεύματι» μας παρέδωσαν οι Πατέρες των Οικουμενικών Συνόδων, για να την διαφυλάξουμε και εμείς ως κόρην οφθαλμού και να την παραδώσουμε στις επερχόμενες γενιές”.
Στο τέλος χειροθέτησε σε Αναγνώστη τον ιεροπαίδα Ζαχαρία Αναγνώστη, αναφωνόντας την ευχή/ιαχή “Άξιος” μαζί με το πυκνό εκκλησίασμα ενώ δεν παρέλειψε να συγχαρεί τον καλό Εφημέριο π. Ιωάννη Δεληγιάννη, ο οποίος για πάνω από 20 χρόνια υπηρετεί με ιερό ζήλο την Ενορία του Γαλλικού, προσφέροντας τον καλύτερο του εαυτό προς δόξαν Θεού και προς δόξαν του Λαού Του!
