Κυριακὴ των Βαΐων σήμερα, προοίμια του Πάθους. Σήμερα ο Κύριος εισέρχεται στην Ιερουσαλήμ για να ιδρύσει επὶ της γης τη βασιλεία Του. Αλλά η φύση της βασιλείας αυτής είναι τελείως διαφορετική. Η βασιλεία Του είναι πνευματική, δεν είναι «εκ του κόσμου τούτου». Εισέρχεται στην Ιερουσαλήμ για να καθίσει στο θρόνο Του, στον φρικτὸ Σταυρό του Γολγοθά, και με τον εκούσιο θάνατό Του να συντρίψει «τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τουτέστι τον Διάβολο», ελευθερώνοντας έτσι τους υπηκόους Του απὸ τα δεσμά της αμαρτίας και του θανάτου.
Με ιδιαίτερη λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια εορτάστηκε σήμερα η Κυριακή των Βαΐων, στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Κιλκίς, όπου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πολυανής και Κιλκισίου κ. Βαρθολομαίος, πλαισιούμενος από τους Εφημερίους του Ναού και τους Ιεροδιακόνους της Ιεράς Μητροπόλεως, χοροστάτησε στον Όρθρο και προέστη της λαμπρής Θείας Λειτουργίας.
Τον Θείο Λόγο κήρυξε ο Σεβασμιώτατος, ο οποίος απευθυνόμενος στο πυκνό εκκλησίασμα, αναφέρθηκε στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή της ενδόξου Εισόδου του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα.
“Ο λαός υποδέχεται τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό μετά βαΐων και κλάδων φωνάζοντας το «Ωσανά,ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ». Ο ευαγγελιστής Ιωάννης μας πληροφορεί ότι ένας από τους λόγους της θερμής αυτής υποδοχής είναι το γεγονός της ανάστασης του Λαζάρου: «Διά τούτο και υπήντησεν αυτώ ο όχλος, ότι ήκουσαν τούτο αυτόν πεποιηκέναι το σημείον». Η υποδοχή εκτός από πανηγυρικό και θρησκευτικό χαρακτήρα έχει και πολιτική διάσταση. Ο Ιησούς είναι πλέον στη συνείδηση του λαού ο αναμενόμενος Μεσσίας.
Το πλήθος Τον υποδέχεται έχοντας μέσα του την ελπίδα, ότι ήρθε η ώρα και ο αναμενόμενος άνθρωπος του Θεού, για να τους απαλλάξει από την υποδούλωση στους Ρωμαίους. Για τους πολλούς ο Χριστός είναι ο επαναστάτης, που θα οδηγήσει το λαό του Θεού στην απελευθέρωση και στην εγκαθίδρυση της δικής Του βασιλείας. Όταν όμως είδαν, ότι τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμεναν, ότι ο Ιησούς δεν ανακηρύχθηκε βασιλιάς, ο ενθουσιασμός μεταβλήθηκε σε αγανάκτηση και περιφρόνηση. Οι πολλοί τον εγκατέλειψαν, αρκετοί πάλι δεν δίστασαν να ενώσουν τις φωνές τους με τους φανατικούς Του εχθρούς μπροστά στον Πιλάτο φωνάζοντας «Άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν!».
Αντίθετα με τη γνώμη και τις βλέψεις του πλήθους για ανακήρυξή Του σε βασιλέα και ελευθερωτή ο Ιησούς δίδει μια άλλη διάσταση στην υποδοχή, γι΄ αυτό και επιλέγει να καθίσει πάνω σε ένα γαϊδουράκι και να εισέλθει στην Αγία Πόλη. Εξάλλου ο ευαγγελιστής Ιωάννης μας υπενθυμίζει την προφητεία του προφήτη Ζαχαρία: «Μη φοβού, θύγατερ Σιών· ιδού ο βασιλεύς σου έρχεται καθήμενος επί πώλον όνου». Κάθε πράξη και ενέργειά Του είναι σύμφωνες με τις Γραφές και το προαιώνιο σχέδιο της Θείας Οικονομίας. Γι’ αυτό και η υποδοχή λαμβάνει εσχατολογική διάσταση, καθώς ο Ιησούς είναι ο αναμενόμενος ανά τους αιώνες Μεσσίας, που έρχεται για να φέρει όχι πολέμους και διαμάχες, όπως οι κοσμικοί άρχοντες, αλλά για να φέρει την ειρήνη και την σωτηρία στο λαό Του. Η Ανάσταση είναι η πραγματική δόξα Του και όχι η κοσμική δόξα των επίγειων βασιλέων”.
Σε άλλο σημείο τόνισε χαρακτηριστικά: “Είναι καιρός αδελφοί μου, να ξεφύγουμε κι εμείς από την παρανοημένη εικόνα που έχουμε για το Χριστό και να αναζητήσουμε την γνήσια κοινωνία με το πρόσωπό Του, που μας λυτρώνει, που μας κάνει υπεύθυνους για τη ζωή και την ελευθερία μας και που μας προτείνει την οδό που ξεκινά από το Πάθος, αλλά καταλήγει πάντοτε στην Ανάσταση. Εξάλλου η Αγία μας Εκκλησία με τον υμνολογικό πλούτο των αγίων τούτων ημερών, αυτό μας ζητά και διδάσκει. Ότι η πορεία του Χριστού προς το Πάθος είναι και δική μας πορεία. Και γι’ αυτό μας καλεί να συμπορευτούμε και να συσταυρωθούμε μαζί Του, ώστε να συναναστηθούμε με Εκείνον και να γευθούμε τη χαρά και τη δόξα της Αναστάσεως, που σημαίνει την απαρχή της σωτηρίας μας διά της υιοθεσίας μας πάλι από τον Θεό, με κορύφωση τη μετοχή μας στην αιώνια βασιλεία Του.
Ο Χριστός προχωρεί προς το Γολγοθά. Επείγεται να σταυρώσει εκεί την αμαρτία και να θανατώσει το θάνατο ανασταίνοντας έτσι τον πεπτωκότα άνθρωπο. Η μεγαλύτερη τραγωδία της ανθρωπότητας είναι ο θάνατος, που σηματοδοτεί την αποκοπή της σχέσης μας με τον Θεό. Από την άλλη όμως πλευρά, η μοναδική πραγματικότητα είναι ο Χριστός. Η ζωή λοιπόν αποκτάει νόημα και διάρκεια όταν αποκτήσει πάλι τη σχέση κοινωνίας με τον Χριστό. Αν δεν την αποκτήσει, θα πεθάνει. Αν την αποκτήσει θα ζήσει αιώνια”.
Και κατέληξε ο σεπτός Ποιμενάρχης του Κιλκίς: “Ας γίνει λοιπόν, αυτό το Πάσχα ένα αληθινό Πάσχα, ένα δηλαδή Πέρασμα σέ καλύτερους κόσμους, ένα πέρασμα σε πιο πνευματική ζωή, ένα ουσιαστικό πέρασμα μέσα στο χώρο της Εκκλησίας, ένα αληθινό πέρασμα στα μέτρα του Χριστού! Αμήν! Καλή και ευλογημένη Μεγάλη Εβδομάδα! Καλή Ανάσταση!”.
