Χριστός Ανέστη – Αληθώς Ανέστη!

Τα πάντα πλημμύρισαν από φώς. Από το Αναστημένο Φώς του Χριστού μας και το ένδοξο “Χριστός Ανέστη” ακούστηκε δυνατά από τα χείλη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πολυανής και Κιλκισίου κ. Βαρθολομαίου για να γίνει δεκτό με χαρά και ενθουσιασμό από τους Κιλκισιώτες που προσήλθαν ομοθυμαδόν στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Κιλκίς.

Το πανηγύρι της χαράς, η Ανάσταση του Θεανθρώπου ανανεώνει, αναγεννά και σκορπίζει παντού την ελπίδα, δηλώνοντας με βεβαιότητα ότι ο θάνατος νικήθηκε!

Στην τελετή της Αναστάσεως τον Σεβασμιώτατο πλαισίωσαν οι Εφημέριοι του Μητροπολιτικού Ναού και οι Ιεροδιάκονοι της Ι. Μητροπόλεως, παρόντων του Αντιδημάρχου Κιλκίς κ. Θεμιστοκλή Κοσμίδη, του Αντιπεριφερειάρχη Κιλκίς κ. Ανδρέα Βεργίδη, του Ταξίαρχου κ. Βασιλείου Τσιάμη, του Αστυν. Διευθυντού κ. Δημητρίου Μικρού, του Προέδρου της Κοινότητας Κιλκίς κ. Αθανασίου Καριοφύλλη και άλλων εκπροσώπων Φορέων.

Ευθύς αμέσως τελέστηκε με λαμπρότητα η Θεία Λειτουργία, “ντυμένη” με τη χαρά της Αναστάσεως του Χριστού!

Στο μήνυμά του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Βαρθολομαίος τόνισε χαρακτηριστικά: “Η φετινή Πανήγυρις της Ορθοδοξίας, μας βρίσκει για μια ακόμη φορά αντιμέτωπους με πειρασμούς θηριώδεις. Αυτή η επανάληψη και εξακολούθηση των δεινών του πλανήτη, πρέπει να μας προβληματίσει όλους: γιατί η κακοτοπιά της ιστορίας του ανθρώπου, δηλαδή ο πόλεμος και οι ασθένειες, συμβαίνουν στη δική μας εποχή; Η απάντηση του Χριστιανού εδώ πρέπει να είναι αυθόρμητη: διότι η αγάπη για τον Θεό, εκμαυλίστηκε σε αγάπη για τον άνθρωπο και για τον εγωισμό του. Διότι αντί να επιζητούμε τη δύναμη να συγχωρήσουμε, ψάχνουμε αφορμή να καταδικάσουμε, να φανούμε εμείς οι καλοκάγαθοι τιμητές της ηθικής. Και πριν προλάβουμε να συνειδητοποιήσουμε όσα λέμε και πράττουμε, βλέπουμε ήδη στην αντανάκλαση του καθρέπτη μας, τον Φαρισαίο αντί του Τελώνη.

Ωστόσο, το Ευαγγέλιο μας λέγει ότι «πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται». Μπορεί, με άλλα λόγια, το αισθητήριό μας να αναγνωρίζει ότι πράττουμε το ηθικό και το δίκαιο, αλλά όταν σπεύδουμε να το
επιβεβαιώσουμε αυτογνωμόνως, αμέσως κάθε δίκαιο και κάθε ηθική καταλύεται. Διότι σφετεριζόμαστε το έργο του Θεού: Εκείνος θα κρίνει, Εκείνος θα μας τιμήσει, όχι εμείς. Εμείς που σπεύδουμε να τον υποκαταστήσουμε με αυτόν τον τρόπο, εκμηδενίζουμε την αξία της Ανάστασης.

Τούτη η αξία, αγαπητοί μου αδελφοί, συνοψίζεται σε μία προσταγή: «Μὴ ἐκθαμβεῖσθε!». Τούτο προέτρεψε στοργικά ο Άγγελος της Αναστάσεως τις τρεις γυναίκες που προσήλθαν στο κενοτάφιο του Κυρίου εκείνο το πρωί της Λαμπρής. Σε αυτό το πρόσταγμα συνίσταται και η προτροπή που θάλπει για όλους εμάς το πραγματικό, το βαθύτερο μήνυμα της Ανάστασης του Θεανθρώπου: να μην φοβόμαστε! Διότι η συντελεσμένη και αειφόρος Ανάσταση είναι η συντριβή του φόβου. Διότι μόνο με τη συντριβή του φόβου επέρχεται η αναίρεση της φθαρτότητας. Και τέλος, διότι η αναίρεση της φθαρτότητας είναι το προάγγελμα για την καταξίωση του δικού μας προσώπου στη Βασιλεία των Ουρανών.

Δεν είναι τυχαίο ότι το γεγονός της Αναστάσεως υμνολογείται από την Αγία μας Εκκλησία ως «Λύτρον Λύπης». Πρόκειται για το σημείο εκείνο που λαμβάνει τέλος η ανθρωποκεντρική απόπειρα υπέρβασης του φόβου και της ενοχής μας. Και τη θέση αυτή, της μάταιης προσπάθειας του ανθρώπου, λαμβάνει η ευλογημένη γεύση του Θεού: η αγάπη! Με άλλα λόγια, το ορόσημο της Ανάστασης δεν συνίσταται μόνο στην ήττα του Άδη, αλλά κυρίως στην ανακαίνιση του ανθρώπου. Η Ανάσταση του Κυρίου, δηλαδή, δεν είναι μόνο τα επινίκια της ζωής έναντι του θανάτου, του καλού απέναντι στο κακό· είναι, πολύ περισσότερο, η επιβεβαίωση για το έρεβος της απατηλής κενότητας του κόσμου αυτού.

Μην πιστεύετε, όμως, αδελφοί μου, ότι το σκοτάδι αυτό της ματαιότητας είναι και αναπόδραστο. Τα πλάσματα του Θεού είναι ελευθέρως σκεπτόμενα. Έχουμε, σαφώς, την επιλογή να παραμείνουμε στην αρένα των ταπεινών αναμετρήσεων, διακονώντας τα πάθη και τη σάρκα μας. Μπορούμε να συνεχίσουμε στον δρόμο του Φαρισαίου, της αυτοεπιβεβαίωσης και της επίπλαστης ηθικής. Έχουμε, όμως, και την ευκαιρία, η αναφαίρετη αγάπη του Χριστού να γίνει και δικό μας πρόταγμα. Τότε και μόνο η ματαιότητα καταργείται, διότι καταργείται η αυτονομία. Κι αμέσως, ο Θεός γίνεται συνοδοιπόρος μας και η λύτρωση γίνεται προορισμός μας. Η αγάπη που εκπορεύεται από την ταπείνωση είναι η μόνη σκαπάνη ικανή να συντρίψει τις πύλες του εσωτερικού μας Άδη. Είναι η πλατυτέρα ελπίδα για τη σωτηρία όλων μας. Είναι ο ίδιος ο Θεός, ο Ανεστημένος Χριστός!

Χρόνια πολλά και ευλογημένα!
Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!”